De stad is mijn canvas, de straat mijn theater
Ik Leef! Dat schrijf ik op de koude stenen
Mijn vreugdekreet langs kale muren
Lokt uitgelaten schelmfiguren
Uit het verre Dromeland

Ik loop op stelten, blaas bellen uit mijn ogen
Ik Leef! Vertel het aan de warme zomerlucht
Niemand gaat hier nog gebukt
Het juk van duizend grijze dagen
Verdwijnt op weg naar Dromeland

De draak op de markt, is van afval gemaakt
Hij Leeft! Net als ik, vertelde ik dat niet?
En terwijl ik moeizaam de piano op de bakfiets hijs
Negeer ik steeds de zoete pijn want ik
Betaal de hoogste prijs voor Dromenland

Mijn huid is mijn canvas, mijn gezicht mijn theater
‘Ik Leef!’ is wat er op mijn steen zal staan
Mijn vreugdekreet langs koude graven
En warm applaus tot in het eind der dagen
In het verre Dromeland

Martijn Adelmund
Stadsdichter van Wageningen

Voor het Leeffestival, ter ere van 35 jaar straattheater in Wageningen.