Ik weet me niet te verhouden
tot mensen die missen, tot moeders
die moedig zijn, en bang.
Ik ben niet thuis in vluchten,
ik weet niet eens waar ik allemaal niet thuis in ben.

Ik heb het geluk naïef te zijn.
Zo te geloven dat mijn plek altijd is
waar ik kan blijven, dat ik er nooit aan denk.

Ik ben naïef.
Laat mijn kinderen zo naïef,
laat ooit iedereens kinderen minstens
zo naïef oud worden als ik hier sta en herdenk,
maar niets me raakt omdat ik niets herken.